Piętro 1

Część Czwarta:

Biografia siostry Łucji

1907 – Urodzona dnia 28 marca, w Aljustrel, parafii Fátima, gminie Ourém, zarejestrowana jako urodzona 22 dnia tego miesiąca. Dnia 30 marca została ochrzczona w kościele parafialnym w Fátimie.
1913 – Przystępuje do pierwszej spowiedzi oraz pierwszej komunii (udzielonych przez Ojca Cruz. Na jego odpowiedzialność, gdyż miała wówczas dopiero 6 lat).
1915 – Zaczyna pasać owieczki wraz ze swoimi kuzynami, Hiacyntą i Franciszkiem.
1915-1916 – Objawienia Anioła.
1917 – Objawienia Matki Bożej.
1917-1921 – Niejako pod opieką Biskupa Leirii, José Alvesa Correii da Silvy, kilka znamienitych rodzin przyjmuje Łucję w swoich domach, zapewniając jej podstawy wykształcenia: P. Assunção Avelar, w Lizbonie; przyjaciółka Kanonika Formigão, w Santarém.
1921 – Dnia 16 czerwca żegna się z Cova da Iria i wyrusza do Porto, do Azylu Vilar Sióstr Doroteuszek, gdzie zaczyna używać imienia Maria das Dores.
1925 – Biskup Leirii udziela jej sakramentu Bierzmowania, w kaplicy Quinta da Formigueira, w Bradze. W tym samym roku wstępuje do Instytutu Św. Doroty w Hiszpanii.
1925-1929 – Objawienia w Pontevedrze i Tuy.
1928 – Dnia 3 października, składa śluby tymczasowe.
1934 – Dnia 13 października, składa śluby wieczyste.
1935-1941 – Na polecenie Biskupa Leirii, spisuje pierwsze cztery wspomnienia.
1946 – W maju, wraca do Portugalii i odwiedza Fátimę po raz pierwszy, identyfikując miejsca objawień Anioła. Pozostaje w szkole sióstr doroteuszek w Sardão, Vila Nova de Gaia.
1948 – W dniu 25 marca, wstępuje do Karmelu w Coimbrze, gdzie pozostaje do końca swojego życia.
1949 – W dniu 31 maja, składa śluby uroczyste jako karmelitanka. Od tego roku spisuje dwa ostatnie wspomnienia oraz pisze książkę „Apele Orędzia Fatimskiego”. Pozostaje w klauzurze, wychodząc tylko: ze względów zdrowotnych, aby wypełnić cywilne obowiązki oraz odwiedzić Fátimę, z okazji wizyt Ojca Świętego i na polecenie Jego Świątobliwości.
1967 – Dnia 13 maja, jedzie do Fátimy spotkać się z Papieżem Pawłem VI.
2000 – Z okazji beatyfikacji jej kuzynów, Franciszka i Hiacynty, udaje się do Fátimy po raz ostatni, spotykając się z Papieżem Janem Pawłem II, którego prosi o pozwolenie odwiedzenia miejsc swego dzieciństwa oraz miejsc objawień.
2005 – Umiera dnia 13 lutego, zostaje pochowana w krużganku Karmelu.
2006 – Dnia 19 lutego, jej szczątki zostają przeniesione do Sanktuarium Fatimskiego.

Część Piąta:

Gablota 9

Fotografia w tle:

Siostra Łucja podczas składania różańca.

Jako Karmelitanka Łucja de Jesus zajmowała się codziennie wieloma rzeczami, choć to korespondencji poświęcała większość swojego czasu.
Wykształcenie, jakie otrzymała od bardzo młodego wieku, obejmowało, oprócz edukacji szkolnej, naukę szycia, wyszywania, rysunku, malarstwa, muzyki oraz gotowania.
Miała szczególne zdolności do wyszywania, którym zajmowała się wielokrotnie z wielką perfekcją.
W Karmelu pw. Świętej Teresy poświęcała się również wykonywaniu relikwiarzy swoich kuzynów Franciszka i Hiacynty oraz różańców, jako część swojej pracy przy rozpowszechnianiu orędzia fatimskiego.
Organizowała klasery ze znaczkami, które odklejała z kopert, które przybywały ze wszystkich stron świata, i albumy z fotografiami, gromadząc ze szczególną uwagą fotografie rodzinne, z Fátimy oraz ze spotkań z Ojcami Świętymi.

Gablota 10

Eksponat:

Habit
Według zaleceń Św. Teresy, habit ma być ubogi i skromny, z materiału w kolorze brązowym.
Składa się z habitu właściwego, pasa, szkaplerza na kapturze oraz czarnego welonu. Przy bardziej uroczystych okazjach dodawany jest biały płaszcz.
Karmelitanki będą nosić habit swojego Zakonu, jako znak konsekracji oraz świadectwo ubóstwa
(Akt założycielski, nr 95).

Gablota 11

Fotografia w tle:

Trumna siostry Łucji.

Przez 57 lat, Łucja de Jesus żyła w Karmelu pw. Świętej Teresy w Coimbrze, dzieląc życie codzienne ze Wspólnotą.
W dniu 13 lutego 2005 r., Matka Boża przybyła, aby zabrać ją do nieba, tak jak obiecała!
Na rok złożona do grobu w krużganku konwentu, a następnie przeniesiona do Fátimy, dnia 19 lutego 2006 r.
Jej szczątki spoczywają odtąd w Bazylice Matki Bożej Różańcowej, obok szczątków jej kuzynów Hiacynty i Franciszka.
Dzięki specjalnemu zezwoleniu Ojca Świętego, Benedykta XVI, jej proces kanonizacyjny rozpoczął się w 2008 r.

Eksponaty:

– Wieniec z kwiatów
Wieniec z orchidei, wykonany przez siostry karmelitanki, został umieszczony na głowie siostry Łucji, gdy jej ciało zostało po śmierci wystawione na czuwanie, na chórze kościoła Karmelu pw. Św. Teresy.
– Mantylka
Mantylka, którą wykonała szydełkiem, z wełny owieczek ze stada starszej siostry, Marii dos Anjos.
– Koszula nocna
Koszula nocna oraz czepek, które miała na sobie w momencie śmierci.
– Szkaplerz i krucyfiks
Szkaplerz Matki Bożej Karmelitańskiej oraz Krucyfiks, które miała przy sobie aż do momentu śmierci.
– Krucyfiks
Krucyfiks, który siostra Łucja ucałowała przed śmiercią, 13 lutego 2005 r.
– Pudełko na hostie
Pudełko na hostie, z użyciem którego otrzymywała Komunię, w celi, podczas ostatnich miesięcy życia.
– Okulary
Ostatnia para okularów, których używała.
– Błogosławieństwo
Błogosławieństwo przysłane przez Papieża Jana Pawła II, faksem, w dniu, w którym zmarła, 13 lutego 2005 r.
– Zegarek
Zegarek używany przez nią. Wskazuje godzinę jej śmierci.

Część Szósta:

Gablota 12

W ciągu swojego życia, siostra Łucja dostąpiła zaszczytu spotkania się z niektórymi z najwyższych dygnitarzy Kościoła, mianowicie z Ojcami Świętymi Pawłem VI, w 1967 r, oraz Janem Pawłem II, w 1982, 1991 i 2000 r.

W 1977 r., Kardynał Albino Luciani, ogłoszony rok później Papieżem Janem Pawłem I, odwiedził ją w Karmelu pw. Św. Teresy, to samo miało miejsce w 1996 r., z Papieżem Benedyktem XVI, wówczas Kardynałem Ratzingerem.

Eksponaty:

Dary różnych Papieży ofiarowane Siostrze Łucji.

Dary Jana Pawła II:

Sutanna używana przez Ojca Świętego.
Ornat, w którym Papież celebrował w Watykanie.
Wizerunek Matki Bożej Fatimskiej.
Różańce.
Medale pamiątkowe z obchodów 20-tej i 23-ciej Rocznicy Pontyfikatu.

Część Siódma:

Cela
Replika celi siostry Łucji, która znajduje się wewnątrz klauzury Karmelu. Wszystkie wystawione przedmioty należały do niej.

Cela jest małym “sanktuarium” karmelitanki, miejscem prywatnym i uprzywilejowanym dla spotkań sam na sam z Bogiem.

Karmel składa się z wielu cel, komórek jednego ciała, którym jest wspólnota monastyczna.

Reguła Karmelu stanowi, że “każda [z sióstr] ma mieć indywidualną, osobną celę” (Reguła nr 5).

W ciągu dnia, karmelitanka przebywa tam przez większość czasu, wychodząc tylko w celu wykonania prac, które tego wymagają oraz na wydarzenia wspólnotowe takie jak odmawianie Liturgii Godzin czy czas odpoczynku.

Codzienny grafik ustanawia “godzinę w celi” 2 razy w ciągu dnia, czas odosobnienia i milczenia, zajęty pewnymi pracami manualnymi, czytaniem i pisaniem, bądź modlitwą, jak mówi Reguła: “Każda ma przebywać w swojej celi, rozważając w dzień i w nocy Prawo Boże” (Reguła nr 8).

Napis:

Tak jak to ma miejsce w dormitorium Karmelu pw. Św. Teresy, cela siostry Łucji odznacza się surowością i ubóstwem.

Wśród mebli znajdują się zaledwie łóżko, stół, ławka oraz krzyż, symbol “krzyża”, który każda [z sióstr] ma nieść z miłością i radością, na podobieństwo Chrystusa.

Liczna korespondencja, którą otrzymywała, zmusiła ją do posiadania maszyny do pisania, co miało jej pomóc w odpowiadaniu średnio na 20 listów dziennie.

Po upadku Muru Berlińskiego, Portugalczyk rezydujący w Niemczech ofiarował jej różaniec, wykonany własnoręcznie z kawałków tego właśnie muru. Ten gest został bardzo doceniony, gdyż siostra Łucja zdecydowała się pozostawić go w swojej celi.

Została również wystawiona replika oficjalnego obrazu przedstawiającego spotkania Matki Bożej z siostrą Łucją w jej karmelitańskiej celi. Oryginał dzieła, umieszczony w jej celi wewnątrz Karmelu, jest autorstwa artysty z Coimbry, Francisca Correii de Almeidy, obraz olejny na płótnie o wymiarach 230x160cm.